De Standaard, 20/04/2020

ELLA MICHIELS (27)

'Ik dacht dat ik veel banger zou zijn voor de lege agenda'

Voor het coronavirus het hele land platlegde, combineerde ze maar liefst vijf jobs. De dagen van Ella Michiels (27) zaten propvol en zijn nu zo goed als leeg. 'Na de onrust om die gedwongen vertraging ging ik er de deugd van inzien.' JOKE VAN CAESBROECK, FOTO KAAT PYPE

'We worden oud. Die zin hoor ik vaak, van vriendinnen die net als ik onderweg zijn naar de dertig. Ik heb er weinig last van, tenzij op school: twee dagen per week geef ik les, en daar bestempelen mijn leerlingen, tieners, me weleens als oud. Maar zo dacht ik vroeger ook over iemand die een lief heeft, samenwoont, een huis heeft gekocht en geld verdient door te werken.'

'Een paar jaar geleden had ik het gevoel dat alles nog kon, dat er geen limieten waren. Au fond heb ik nog altijd dat er-is-tijd-zatgevoel, alleen zie je om je heen dat iedereen heel erg bezig is met de toekomst en hoe die in te vullen. Er wordt getrouwd en aan voortplanting gedacht. Soms heb ik het moeilijk met die maatschappelijke druk. Ik wil eraan ontsnappen en mijn eigen keuzes maken, maar de leeftijd die ik nu heb, dwingt me tot nadenken over zulke dingen.'

Settelen

'Ik ben op een leeftijd gekomen waarop de vraag "en, wanneer ga je eraan beginnen?" gesteld wordt. Dan gaat het, natuurlijk, over kinderen. Ik vind het vreemd dat die vraag als een evidentie gesteld wordt, wat een beetje het uitgangspunt is van Leen Dendievel in haar programma Kinderwens. Ik kijk net als zij best wel kritisch naar dat onderwerp: wil ik dat wel? En zo ja, hoef ik daar nu al mee bezig te zijn? Ik ben er niet uit, maar ik vind de vraag óf ik wel kinderen op de wereld wil zetten even relevant.'

'Ik voel me veel beter bij het openlaten van keuzes, bij het gevoel dat alles nog kan'

'Ik kocht net een huis met mijn lief. Dat vond ik al een enorme stap, maar die voelde wel heel natuurlijk aan. Het is dat gevoel dat ik ook wil hebben bij mijn andere keuzes. Ik wil me niet laten opjutten en al zeker geen levensveranderende beslissingen maken alleen omdat een maatschappij die als normaal percipieert.'

'Ik doe nooit dingen die ik niet zelf heel graag wil. Op werkvlak is dat zo en ook privé. Ik werk enorm hard, maar tegelijkertijd louter voor mijn plezier. Mijn grootste angst is om in een job terecht te komen die ik niet leuk vind, daarom combineer ik op dit moment nog altijd verschillende jobs. Uiteraard overvalt me de vraag weleens of ik alles niet veel bewuster moet aanpakken, een plan moet hebben. Maar ik voel me veel beter bij het openlaten van keuzes, bij het gevoel dat alles nog kan.'

Adrenalinejunk

'In normale tijden heb ik vijf jobs, die ik week in, week uit combineer. 's Avonds en in het weekend presenteer ik live, meestal klassieke muziekconcerten. Daarnaast ben ik taalcoach voor de Ketnet-serie #LikeMe: ik leer de jonge acteurs op een natuurlijke manier spreken in de jij-vorm en let erop dat ze verzorgd praten. Eén dag per week werk ik als producer en redacteur bij de radiozender MNM. Daarnaast geef ik twee dagen per week les aan de Academie voor Podiumkunsten Aalst, op de afdeling woordkunst en drama. En dan maak ik ook theatervoorstellingen. Ik ben het gewend om een heel druk bestaan te leiden, omdat ik daar enorm van hou. Ik ben een soort adrenalinejunk. Het coronavirus heeft mijn leven dus danig overhoopgegooid. De live presentaties zijn volledig weggevallen. Het radiowerk doe ik nu van thuis uit, en het lesgeven probeer ik online op te lossen. Ik ben blij dat het onderwijzen nog kan doorgaan.'

'Ik heb geleerd dat als ik eens een dag gewoon een wandeling maak, wat opruim en iets lekkers kook, dat ook prima is'

'Financieel voel ik de gevolgen natuurlijk, al mag ik zeker niet klagen. In tijden als deze geeft een mens ook veel minder uit en ik heb door het jaren harde werken wel een spaarpot kunnen aanleggen. Mentaal was de klap groter. Van de ene dag op de andere was mijn tjokvolle agenda zogoed als leeg. De eerste tien dagen maakte me dat enorm onrustig, een beetje bang ook. Het is niet enkel het werk op zich dat ik miste, ook het feit dat ik op één dag vaak op twee of drie verschillende locaties zat, van hot naar her holde en in contact kwam met veel mensen. Ineens zie ik haast niemand meer en heb ik bakken tijd.'

'Heel langzaam leerde ik leven met het feit dat ik geen enkele verplichting meer heb. Ik kook plots elke dag vers, wat ik normaal bijna nooit doe. En ik ruim kasten op. Ik ben heel huiselijk geworden. Wel probeer ik structuur te behouden: op een vast tijdstip opstaan en eten en wat schrijven, ik voel die nood aan houvast. Nu we al een maand opgesloten zitten, ben ik veel kalmer geworden, ik dacht dat die lege agenda me veel banger zou maken. Ik lees weer meer, luister naar podcasts en ben stomverbaasd dat ook nu de dagen best wel snel om zijn.'

'Deze tijd verplicht me ook tot reflectie: is het wel nodig dat ik mijn dagen zo volprop? Ja, ik haal enorm veel energie uit snel en veel doen, maar ik moet ook toegeven dat het soms wat veel is. Er waren weken waarin ik een hele dag op verschillende plaatsen had gewerkt, 's avonds nog naar het carnaval in Aalst ging om de dag erop weer opnieuw te werken. Het is moeilijk om uit te leggen, maar die uitputting vind ik ook spannend, het daagt me uit, ik heb dat nodig. Aan de andere kant ontdek ik nu dat rust en meer tijd me ook deugd doen. Ik denk dat ik niet de enige zal zijn die in deze coronatijd heel wat zal bijleren over zichzelf.'

Half sociaal

'Vorig jaar, toen ik 27 werd, had ik al eens een gelijkaardig besef. Door zo veel te werken moest ik vaak afspraken met vrienden afzeggen. Of ik kwam op oudejaar pas na negenen aan, waardoor ik de helft van de avond al gemist had. Mijn professionele leven is voor mij heel belangrijk, het bepaalt voor een groot deel mijn identiteit, maar ook op sociaal vlak heb ik natuurlijk noden. Ik besloot vorig jaar om meer ontspanning toe te laten, en vooral: meer ruimte te laten voor spontaniteit. Want als je zoveel werkt, is er geen plaats meer om gewoon "op de bots" eens op café te gaan met kameraden.'

'Ik probeer werk en privé soms te combineren. Ben ik onderweg van de ene naar de andere werkplek, dan bel ik vanuit de auto met een vriendin. Presenteer ik een avond, dan vraag ik mijn ouders, zus of een vriend eens mee en gaan we samen iets eten. Het is een soort combinatie van werk en qualitytime.'

'Mijn lief heeft een negen-tot-vijfbaan en leeft dus op een heel ander ritme dan ik. Toch vind ik het belangrijk om, als ik thuiskom, nog even met elkaar te praten. Elke dag lassen we minstens één moment in waarop we elkaar kunnen vertellen over wat we beleefd hebben.'

'Ik kan me niet goed vervelen. Ik merk ook dat mijn telefoon, sociale media, me enorm afleiden. Normaal gezien kan ik heel goed alles even uitschakelen om me te focussen op iets wat moet gebeuren. Nu grijp ik veel sneller naar die smartphone. Ik ben het zo gewend om voortdurend omgeven te worden door mensen, dat ik sociale media nu veel meer zie een soort vervanging daarvan, in plaats van een aanvulling. Het maakt dat je toch nog ziet waar mensen mee bezig zijn en dat er toch nog enig gevoel van verbinding is.'

'Niet productief zijn zorgt voor een bepaalde onrust in mij. Corona heeft me daarin wel gecorrigeerd. Ik heb geleerd dat als ik eens een dag gewoon een wandeling maak, wat opruim en iets lekkers kook, dat ook prima is. Het is oké om eens niet met dertig dingen tegelijkertijd bezig te zijn. De lockdown dwong me om normaler te doen, om ook op een werkdag toch wat vakantiegevoel toe te laten, die twee kun je gewoon combineren. Dat had ik voordien niet door. Ik denk dat ik milder ben geworden voor mezelf.'